Beste big,
Aan jou deze brief. Ik schreef hem in een ver verleden. Ik ben al lang dood maar jij leeft in mijn gedroomde dierentuin van de toekomst. Hopelijk heb je het goed en word je door de mensen begrepen, bewonderd en gewaardeerd.
Vannacht werd ik wakker. Ik dacht van het geluid van een volle, draaiende betonmolen, achter op een vrachtwagen. Maar toen de chauffeur van deze vrachtwagen de koeling uitzette, hoorde ik boven het geschraap en gestamp uit, gekrijs van varkens. In de volle metalen bak, waarschijnlijk op weg naar het slachthuis, brak de pleuris uit. De chauffeur zijn pauze in dit Zuid-Spaanse wegrestaurant annex hotel duurde niet langer dan een haastige kop koffie. Deze wrede reis, in het holst van de nacht, met zo min mogelijk getuigen, deed me opeens denken aan soortgelijke gebeurtenissen uit mijn jeugd op het Nederlandse platteland. Onze buren fokten varkens in een kleine schuur. Eens in de maand werd ik op maandagochtend om vier uur gewekt door hetzelfde paniekerige gekrijs van de door de buurman vetgemeste biggen die de veewagen in werden gedreven. Met als reisdoel het slachthuis.
Ik ben met dieren opgegroeid, huisdieren en de dieren op de omliggende boerderijen waar ik elke dag speelde. Alle dieren hadden een naam maar ook een functie, alle dieren hadden nut. Katten om muizen en ander ongedierte te vangen, honden om te waken, paarden om karren te trekken, koeien voor de melk, varkens en kippen voor het vlees. Als kind ben ik nooit in een dierentuin geweest. Als volwassene een enkele keer. Dierentuinen hebben me nooit getrokken en de gedachte eraan, zoals ze zijn, nu in mijn tijd, geeft me geen fijn gevoel. Het zijn er teveel, gevuld met teveel dieren die van de andere kant van de wereld zijn gehaald.
Ik hoop, varkentje, dat je eindelijk eens in het zonnetje gezet wordt. Dat jij een dier bent, in de enige dierentuin die het land rijk zal zijn. Zoals in mijn gedroomde wereld, elk land op de wereld maar één dierentuin zal bezitten. Met alleen wat dieren van daar. Deze dierentuin kan bezocht worden om, in dit geval, jouw ronde vormen en gedragingen te komen bewonderen en te bestuderen. Maar ook om te tonen aan de onwetende lekkerbek, hoe je door de mens gebruikt wordt. Hoe word je gefokt? Hoe word je geslacht? Welk deel van jouw lichaam wordt zure zult, een hamlap of ontbijtspek?
Beste big, hopelijk heb je een goed leven.
Aan jou deze brief. Ik schreef hem in een ver verleden. Ik ben al lang dood maar jij leeft in mijn gedroomde dierentuin van de toekomst. Hopelijk heb je het goed en word je door de mensen begrepen, bewonderd en gewaardeerd.
Vannacht werd ik wakker. Ik dacht van het geluid van een volle, draaiende betonmolen, achter op een vrachtwagen. Maar toen de chauffeur van deze vrachtwagen de koeling uitzette, hoorde ik boven het geschraap en gestamp uit, gekrijs van varkens. In de volle metalen bak, waarschijnlijk op weg naar het slachthuis, brak de pleuris uit. De chauffeur zijn pauze in dit Zuid-Spaanse wegrestaurant annex hotel duurde niet langer dan een haastige kop koffie. Deze wrede reis, in het holst van de nacht, met zo min mogelijk getuigen, deed me opeens denken aan soortgelijke gebeurtenissen uit mijn jeugd op het Nederlandse platteland. Onze buren fokten varkens in een kleine schuur. Eens in de maand werd ik op maandagochtend om vier uur gewekt door hetzelfde paniekerige gekrijs van de door de buurman vetgemeste biggen die de veewagen in werden gedreven. Met als reisdoel het slachthuis.
Ik ben met dieren opgegroeid, huisdieren en de dieren op de omliggende boerderijen waar ik elke dag speelde. Alle dieren hadden een naam maar ook een functie, alle dieren hadden nut. Katten om muizen en ander ongedierte te vangen, honden om te waken, paarden om karren te trekken, koeien voor de melk, varkens en kippen voor het vlees. Als kind ben ik nooit in een dierentuin geweest. Als volwassene een enkele keer. Dierentuinen hebben me nooit getrokken en de gedachte eraan, zoals ze zijn, nu in mijn tijd, geeft me geen fijn gevoel. Het zijn er teveel, gevuld met teveel dieren die van de andere kant van de wereld zijn gehaald.
Ik hoop, varkentje, dat je eindelijk eens in het zonnetje gezet wordt. Dat jij een dier bent, in de enige dierentuin die het land rijk zal zijn. Zoals in mijn gedroomde wereld, elk land op de wereld maar één dierentuin zal bezitten. Met alleen wat dieren van daar. Deze dierentuin kan bezocht worden om, in dit geval, jouw ronde vormen en gedragingen te komen bewonderen en te bestuderen. Maar ook om te tonen aan de onwetende lekkerbek, hoe je door de mens gebruikt wordt. Hoe word je gefokt? Hoe word je geslacht? Welk deel van jouw lichaam wordt zure zult, een hamlap of ontbijtspek?
Beste big, hopelijk heb je een goed leven.
