Beste Mevrouw Tapir,
gefeliciteerd met uw 186ste verjaardag! Ik weet uw leeftijd zo goed omdat wij exact even oud zijn. Ik ken u al mijn hele leven. Als kind zag ik u in Artis en later bezocht ik u met mijn eigen kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Van de week liep ik met mijn kleindochter (zesde generatie) door de dierentuin naar uw verblijf en kon haar vertellen over al uw operaties: nieuwe heupen, nieuw gebit, transplantaat ogen en donor nieren, en nog veel meer. Net als ik, trouwens. Ik heb ook al mijn derde paar knieën versleten, ben toe aan mijn vierde hart en bijna elk orgaan in mijn lijf is wel vervangen of flink opgeknapt. Het grote verschil tussen u en mij is dat ik mij nog alles herinner van de afgelopen 186 jaar en u niet. U weet hooguit nog wat er afgelopen week is gebeurd, een paar traumatische gebeurtenissen en wat mooie jeugdherinneringen. Ik heb inmiddels drie kastjes met extern geheugen om mijn nek hangen waar al mijn herinneringen in opgeslagen zijn. Men vond het indertijd niet nodig om het geheugen van dieren ook te bewaren. Men was ervan overtuigd dat dieren, omdat ze geen Engels of Chinees spreken, geen noemenswaardige herinneringen zouden hebben. Dat is jammer, want het zou aardig geweest zijn als u uw nakomelingen had kunnen vertellen over hoe het leven in de dierentuin is veranderd of eigenlijk hoe weinig er is veranderd. Het prettige aan Artis is, dat het altijd min of meer hetzelfde is gebleven. Alsof de tijd hier stil is blijven staan. Natuurlijk zijn de verblijven aangepast aan de nieuwe normen en regels, maar het ademt nog steeds die 20ste eeuwse sfeer, die mij zo aan mijn jeugd doet denken. Misschien zou u hen ook kunnen vertellen over de verhalen die uw moeder vertelde over de Zuid-Amerikaanse bossen. Inmiddels zijn er geen tapirs meer op de wereld waarvan de ouders niet in gevangenschap zijn opgegroeid. Het zou mooi zijn als zij kennis konden nemen van de verhalen van hun vrije voorouders. Als we het nog eens over zouden kunnen doen, dan zou ik er op aandringen de herinneringen van de dieren ook serieus te nemen.
Nou mevrouw Tapir, ik wens u een hele fijne verjaardag en tot volgende keer!
gefeliciteerd met uw 186ste verjaardag! Ik weet uw leeftijd zo goed omdat wij exact even oud zijn. Ik ken u al mijn hele leven. Als kind zag ik u in Artis en later bezocht ik u met mijn eigen kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Van de week liep ik met mijn kleindochter (zesde generatie) door de dierentuin naar uw verblijf en kon haar vertellen over al uw operaties: nieuwe heupen, nieuw gebit, transplantaat ogen en donor nieren, en nog veel meer. Net als ik, trouwens. Ik heb ook al mijn derde paar knieën versleten, ben toe aan mijn vierde hart en bijna elk orgaan in mijn lijf is wel vervangen of flink opgeknapt. Het grote verschil tussen u en mij is dat ik mij nog alles herinner van de afgelopen 186 jaar en u niet. U weet hooguit nog wat er afgelopen week is gebeurd, een paar traumatische gebeurtenissen en wat mooie jeugdherinneringen. Ik heb inmiddels drie kastjes met extern geheugen om mijn nek hangen waar al mijn herinneringen in opgeslagen zijn. Men vond het indertijd niet nodig om het geheugen van dieren ook te bewaren. Men was ervan overtuigd dat dieren, omdat ze geen Engels of Chinees spreken, geen noemenswaardige herinneringen zouden hebben. Dat is jammer, want het zou aardig geweest zijn als u uw nakomelingen had kunnen vertellen over hoe het leven in de dierentuin is veranderd of eigenlijk hoe weinig er is veranderd. Het prettige aan Artis is, dat het altijd min of meer hetzelfde is gebleven. Alsof de tijd hier stil is blijven staan. Natuurlijk zijn de verblijven aangepast aan de nieuwe normen en regels, maar het ademt nog steeds die 20ste eeuwse sfeer, die mij zo aan mijn jeugd doet denken. Misschien zou u hen ook kunnen vertellen over de verhalen die uw moeder vertelde over de Zuid-Amerikaanse bossen. Inmiddels zijn er geen tapirs meer op de wereld waarvan de ouders niet in gevangenschap zijn opgegroeid. Het zou mooi zijn als zij kennis konden nemen van de verhalen van hun vrije voorouders. Als we het nog eens over zouden kunnen doen, dan zou ik er op aandringen de herinneringen van de dieren ook serieus te nemen.
Nou mevrouw Tapir, ik wens u een hele fijne verjaardag en tot volgende keer!
