wij zwemmen allen vrij door deze wereld
we worden zwemmend geboren
en drijven af als de tijd gekomen is


liefste choanomonada,

Ik zag jullie zwemmen. Vrij en Wild.
Onder het licht van mijn microscoop. In Eindhoven,
in 2005, werd me verzekert dat jullie geen dieren zijn.
Ik vraag me af of jullie nog steeds geen dieren zijn?

Dezelfde vraag stelde Dujardin, een franse marine bioloog, jullie in 1841.
Onder zijn lens zag hij de overeenkomst tussen jullie en onze vroegste voorouders,
de sponzen. De verstilde staken die star uit de zeebodem omhoog steken.
Zichzelf afvragend waarom sponzen wel dieren zijn?
Daar waar jullie vrij en speels door het beeld zwemmen.

Dus als jullie geen dieren zijn. Zijn jullie dan het moment, dat er dieren
op onze wereld kwamen. Toen jullie samenschoolde en in wonderlijke
symetrie synchroon zwommen. In een cirkel zo schoon als de tuin van Padua.
Ergens tussen 1050 en 800 Ma geleden. Als we de klok in onze genen mogen geloven.

Eons lang zwemmen jullie vrij door een eindeloos lichaam.
Onder het ijs en boven vulkanen, voor en achter de hekken van de dierentuin,
in het brakke en het zoutste water. Met een onrustige nieuwsgierigheid voor
alles om jullie heen die ik zelf ook ken.

Als ik aan jullie denk, dan verlang ik naar de zee.
Naar het lopen over het strand. Het zand dat langzaam
hard wordt onder mijn voeten. Het koude water dat als
een rilling langs mijn ruggengraat omhoog trekt.

Ik verlang naar het duiken in het bruine water.
En niets meer om me heen te kunnen zien.
Zwemmend door het troebele leven zo zout als mijn bloed.
Jullie zijn, dier of geen dier, als meer dan 1000 Ma hier.

Ik zie jullie niet meer en jullie kunnen mijn contouren niet zien.
Slechts in mijn schaduw zwemmen we samen.
Hier in onze eigen uitsnede zee. Terwijl ergens ver weg,
bultruggen en vinvissen ongezien zweven.


met zilte groet,

David