aan de donkergrijze wolf, in het Woud van Bialowieza.
Het was een droom, dat leidt geen twijfel,
Met als bijzonderheid dat de beelden mij tot op de dag vandaag zijn bijgebleven …
Ooit kwam ik in het boek -Landscape and Memory- (S.Schama) op het spoor van het bestaan van
het Woud van Bialowieza, het laatste oer-bos in Europa de beelden van de enorme uitgestrektheid, de afwezigheid van iedere vorm van menselijke ingrepen ,de grillige vormen van de veelal duizendjarige eiken, die ik ontleende aan de
beschrijvingen uit dat boek zullen een rol hebben gespeeld in die bewuste droom………
…..En plotseling stond je daar, groot, breed en donker , in het wit van de pas gevallen sneeuw
terwijl het daglicht aan het minderen was…..
Die ochtend was ik met de twee barzoi s Rimski en Melodie vertrokken op weg naar een verlaten
houtkakkers hut. De bosgrond bezaait met takken, laag struikgewas maakte de tocht moeizaam
ook al omdat paden ontbraken. De middag was al een eind gevorderd en het was licht gaan
sneeuwen, toen we een betrekkelijk beschutte plek bereikten
Plotseling bleven de honden stokstijf staan staan. Als reactie daarop zag ik je in een flits….. ,je
donkergrijze vacht glinsterend in het lage zonlicht. Je kwam iets dichterbij tot ongeveer twee en
een halve meter en bleef eveneens staan. Ook ik verroerde me geen millimeter. Niet bewegen….
niet bewegen had ik geleerd.
Boven je smalle snuit verbrede je dicht bevachte kop zich met daarin hel oplichtende ogen met
midden in de zwarte stippen van de pupillen.
Uit die ogen leken lichtstralen te komen die zowel mij als de als ook de honden als zoeklichten
onderzochten. Probeer hem in de ogen te kijken, fluisterde mijn inwendige stem.
Op het moment dat onze blikken elkaar raakten begonnen mijn spieren het te begeven en zeeg ik
ineen en belandde liggend in de sneeuw. Ik probeerde overeind te komen maar dat mislukte en
kort daarop raakte ik buiten westen.
Het was alweer licht geworden toen ik mijn ogen opende en zag dat niet alleen jij maar de ook de
twee windhonden vertrokken waren. Snel pakte mijn bagage bij elkaar, klopte de sneeuw van mijn
kleren en begon de nog zichtbare sporen die waren achtergelaten te volgen.
Jij liep duidelijk voorop en de twee honden soms naast en dan weer achter je. Na een uur lopen
werd het hoge dak van wat de houthakkershut zou moeten zijn zichtbaar. De sporen leidden naar
de voordeur en bogen daarna af richting het bos. Het was me duidelijk dat de barzoi s zich zich bij
jou hadden aangesloten en dat er een kleine roedel moest zijn gevormd.
Diep onder indruk van deze unieke gebeurtenissen en dankbaar dat je me naar de hut had geleid
klopte ik op de voordeur en werd hartelijk verwelkomd door mijn vriendinnen.
Ik weet dat je niet veel ophebt met de mens en daar is alle reden voor kan ik je verzekeren. Je
bent ook niet afhankelijk van deze wezens.Zelfs als de laatste mens zou zijn uitgestorven zou jij en
je soortgenoten nog ruim kunnen overleven.Mijn vriendinnen vertelden me dat er plannen zijn om
het Woud van Bialowieza te vernietigen. De mens vindt het Woud zinloos en nutteloos. Het brengt
geen geld op. Hoe vreselijk dat ook zal zijn, ook dan weet ik zeker dat de wolven zich zullen
redden.
Mijn hart heb je gestolen……..!
( je zult wel gemerkt heen dat de barzoi s heel hard kunnen rennen en goed kunnen jagen)
xxx Cees Nagelkerke
Het was een droom, dat leidt geen twijfel,
Met als bijzonderheid dat de beelden mij tot op de dag vandaag zijn bijgebleven …
Ooit kwam ik in het boek -Landscape and Memory- (S.Schama) op het spoor van het bestaan van
het Woud van Bialowieza, het laatste oer-bos in Europa de beelden van de enorme uitgestrektheid, de afwezigheid van iedere vorm van menselijke ingrepen ,de grillige vormen van de veelal duizendjarige eiken, die ik ontleende aan de
beschrijvingen uit dat boek zullen een rol hebben gespeeld in die bewuste droom………
…..En plotseling stond je daar, groot, breed en donker , in het wit van de pas gevallen sneeuw
terwijl het daglicht aan het minderen was…..
Die ochtend was ik met de twee barzoi s Rimski en Melodie vertrokken op weg naar een verlaten
houtkakkers hut. De bosgrond bezaait met takken, laag struikgewas maakte de tocht moeizaam
ook al omdat paden ontbraken. De middag was al een eind gevorderd en het was licht gaan
sneeuwen, toen we een betrekkelijk beschutte plek bereikten
Plotseling bleven de honden stokstijf staan staan. Als reactie daarop zag ik je in een flits….. ,je
donkergrijze vacht glinsterend in het lage zonlicht. Je kwam iets dichterbij tot ongeveer twee en
een halve meter en bleef eveneens staan. Ook ik verroerde me geen millimeter. Niet bewegen….
niet bewegen had ik geleerd.
Boven je smalle snuit verbrede je dicht bevachte kop zich met daarin hel oplichtende ogen met
midden in de zwarte stippen van de pupillen.
Uit die ogen leken lichtstralen te komen die zowel mij als de als ook de honden als zoeklichten
onderzochten. Probeer hem in de ogen te kijken, fluisterde mijn inwendige stem.
Op het moment dat onze blikken elkaar raakten begonnen mijn spieren het te begeven en zeeg ik
ineen en belandde liggend in de sneeuw. Ik probeerde overeind te komen maar dat mislukte en
kort daarop raakte ik buiten westen.
Het was alweer licht geworden toen ik mijn ogen opende en zag dat niet alleen jij maar de ook de
twee windhonden vertrokken waren. Snel pakte mijn bagage bij elkaar, klopte de sneeuw van mijn
kleren en begon de nog zichtbare sporen die waren achtergelaten te volgen.
Jij liep duidelijk voorop en de twee honden soms naast en dan weer achter je. Na een uur lopen
werd het hoge dak van wat de houthakkershut zou moeten zijn zichtbaar. De sporen leidden naar
de voordeur en bogen daarna af richting het bos. Het was me duidelijk dat de barzoi s zich zich bij
jou hadden aangesloten en dat er een kleine roedel moest zijn gevormd.
Diep onder indruk van deze unieke gebeurtenissen en dankbaar dat je me naar de hut had geleid
klopte ik op de voordeur en werd hartelijk verwelkomd door mijn vriendinnen.
Ik weet dat je niet veel ophebt met de mens en daar is alle reden voor kan ik je verzekeren. Je
bent ook niet afhankelijk van deze wezens.Zelfs als de laatste mens zou zijn uitgestorven zou jij en
je soortgenoten nog ruim kunnen overleven.Mijn vriendinnen vertelden me dat er plannen zijn om
het Woud van Bialowieza te vernietigen. De mens vindt het Woud zinloos en nutteloos. Het brengt
geen geld op. Hoe vreselijk dat ook zal zijn, ook dan weet ik zeker dat de wolven zich zullen
redden.
Mijn hart heb je gestolen……..!
( je zult wel gemerkt heen dat de barzoi s heel hard kunnen rennen en goed kunnen jagen)
xxx Cees Nagelkerke
