Lieve Zeekoe,
Sinds ik jou zag zweven tussen glinsterende zonnestralen in de dierentuin van Parijs, vraag ik me af hoe het moet zijn om jou te zijn. Ik heb het een paar keer geprobeerd; in de zomer in een warm, helder meer, rustig hangend tussen het water oppervlak en de bodem terwijl fijne deeltjes zand en slablaadjes om me heen zweefden. Omdat ik mijn adem niet zo goed kan inhouden als jij is het me nog niet gelukt om in de buurt van jou rust te komen, maar misschien kun jij me helpen en lukt dat ooit nog?
Toen onder water mijn zicht langzaam vertroebelde, kreeg ik het idee dat jij misschien ook in je kleine waterbak in Parijs de randen niet kon zien en de wereld dus oneindig groot leek. Maar dat is hij niet. Stoort je dat? En je zweeft alleen. Wil je dat echt? Ik heb een beetje zitten google-en of je graag alleen bent, en dat lijkt wel zo te zijn, maar soms leef je ook als paar of kleine groep. Zou je niet af en toe iemand tegen willen komen? Of zou je samen met mij een paar willen zijn, en dan drijvend op zoek naar bloeiende waterhyacinten in de mangrove willen gaan?
Ze noemen je koe, omdat je graast onder water, maar je nauwste verwant is de olifant. Vind je dat stom? En kun je eigenlijk ook grazen in de dierentuin? Ik zat daar over na te denken, en het lijkt mij heel leuk om een mooi onderwaterweiland voor je te maken, waar je rustig overheen kan zweven op zoek naar verse halmen zeegras, slierten zeewier, zwermen algen en kroppen zeesla. Dan leggen we net als de Nederlanders van die mooie lange rechte lijnen over de bodem van het aquarium, zodat je rustig over de akkers kan dansen en tegelijkertijd een afwisselend dieet hebt. Lijkt je dat leuker als elke dag een bak met andijvie, wortels en rode bieten? Die vind ik trouwens ook best lekker, jij ook?
Ik laat het je weten als ik wat verder ben met mijn idee en ik hoop je snel weer te zien.
Onderwatergroetjes,
Bart
P.S. als je ooit weer aan land wil komen ben je altijd welkom.
Sinds ik jou zag zweven tussen glinsterende zonnestralen in de dierentuin van Parijs, vraag ik me af hoe het moet zijn om jou te zijn. Ik heb het een paar keer geprobeerd; in de zomer in een warm, helder meer, rustig hangend tussen het water oppervlak en de bodem terwijl fijne deeltjes zand en slablaadjes om me heen zweefden. Omdat ik mijn adem niet zo goed kan inhouden als jij is het me nog niet gelukt om in de buurt van jou rust te komen, maar misschien kun jij me helpen en lukt dat ooit nog?
Toen onder water mijn zicht langzaam vertroebelde, kreeg ik het idee dat jij misschien ook in je kleine waterbak in Parijs de randen niet kon zien en de wereld dus oneindig groot leek. Maar dat is hij niet. Stoort je dat? En je zweeft alleen. Wil je dat echt? Ik heb een beetje zitten google-en of je graag alleen bent, en dat lijkt wel zo te zijn, maar soms leef je ook als paar of kleine groep. Zou je niet af en toe iemand tegen willen komen? Of zou je samen met mij een paar willen zijn, en dan drijvend op zoek naar bloeiende waterhyacinten in de mangrove willen gaan?
Ze noemen je koe, omdat je graast onder water, maar je nauwste verwant is de olifant. Vind je dat stom? En kun je eigenlijk ook grazen in de dierentuin? Ik zat daar over na te denken, en het lijkt mij heel leuk om een mooi onderwaterweiland voor je te maken, waar je rustig overheen kan zweven op zoek naar verse halmen zeegras, slierten zeewier, zwermen algen en kroppen zeesla. Dan leggen we net als de Nederlanders van die mooie lange rechte lijnen over de bodem van het aquarium, zodat je rustig over de akkers kan dansen en tegelijkertijd een afwisselend dieet hebt. Lijkt je dat leuker als elke dag een bak met andijvie, wortels en rode bieten? Die vind ik trouwens ook best lekker, jij ook?
Ik laat het je weten als ik wat verder ben met mijn idee en ik hoop je snel weer te zien.
Onderwatergroetjes,
Bart
P.S. als je ooit weer aan land wil komen ben je altijd welkom.
