Brief aan de Kea
Beste Kea, een tijdje terug was ik even bij jullie op bezoek. Ik voel mij altijd wat bezwaard als ik bij jullie langs ga. Anders dan bijvoorbeeld bij de alpaca of de dwergoestiti word ik bij jullie altijd een beetje onzeker. Het lijkt vaak alsof jullie enorm van het leven kunnen genieten maar ook enorm in de put kunnen zitten. Een beetje manisch-depressief zou je kunnen zeggen.
De manische tijden wekken bij mij altijd veel bewondering omdat jullie inventiviteit, oorzettingsvermogen en ogenschijnlijke recalcitrantie vaak leiden tot hilarische situaties. Die keer dat er sneeuw lag bijvoorbeeld en dat jullie onophoudelijk op jullie rug van een heuveltje afgleden. Daar wordt de natuuroptimist in mij erg vrolijk van. Of de dubbele gaaswand die ze hebben moeten maken zodat jullie de moeren en bouten van jullie verblijf niet los kunnen draaien - jullie krijgen immers bijna alles los dat vast bedoeld is. Maar dat hek illustreert ook mijn verdriet want jullie nieuwsgierigheid is zo groot dat die bij lange na niet wordt bevredigd. En dan ligt een depressie al gauw op de loer. Als dierentuinarchitect voel ik mij daar schuldig over. Juist omdat ik mijzelf herken in jullie dadendrang en baldadigheid.
Misschien heeft het ook wel met ons verleden te maken. Allebei kwamen we beter uit de laatste ijstijd dan veel van onze tijdgenoten, Dankzij onze intelligentie wisten we ons aan te passen aan veranderende omstandigheden, terwijl velen het loodje legden vonden wij nieuwe manieren van bestaan, al dan niet over de ruggen van anderen (letterlijk; jullie plukten de de wol weg op de ruggen van de schapen en deden jullie tegoed aan het vet en bloed dat daaronder zat). Dat schept een band.
Graag zou ik jullie wat beter leren kennen want we staan weer voor grote veranderingen. Het weer wordt extremer, ons dieet verandert, net als onze geografische dichtheid en verspreiding. Onderling en met heel veel andere soorten zullen we opnieuw moeten leren samenleven. En om dat te oefenen zou ik met u willen beginnen.
Wat dacht u ervan om samen met mijn vrienden van de Zoo of the Future eens te gaan teambuilden? Een eerste oefening om ons te prepareren voor de verrassingen van het antropoceen? Ik dacht aan een mid-weekje Maasvlakte, dat is toch een beetje hoe de wereld er de komende tijd uit zal zien. We kunnen er gerust iets slopen en als we elkaar zat zijn zit je zo in Rotterdam of Shanghai.
Ik hoor het graag!
Vriendelijke groet,
Thijs
Beste Kea, een tijdje terug was ik even bij jullie op bezoek. Ik voel mij altijd wat bezwaard als ik bij jullie langs ga. Anders dan bijvoorbeeld bij de alpaca of de dwergoestiti word ik bij jullie altijd een beetje onzeker. Het lijkt vaak alsof jullie enorm van het leven kunnen genieten maar ook enorm in de put kunnen zitten. Een beetje manisch-depressief zou je kunnen zeggen.
De manische tijden wekken bij mij altijd veel bewondering omdat jullie inventiviteit, oorzettingsvermogen en ogenschijnlijke recalcitrantie vaak leiden tot hilarische situaties. Die keer dat er sneeuw lag bijvoorbeeld en dat jullie onophoudelijk op jullie rug van een heuveltje afgleden. Daar wordt de natuuroptimist in mij erg vrolijk van. Of de dubbele gaaswand die ze hebben moeten maken zodat jullie de moeren en bouten van jullie verblijf niet los kunnen draaien - jullie krijgen immers bijna alles los dat vast bedoeld is. Maar dat hek illustreert ook mijn verdriet want jullie nieuwsgierigheid is zo groot dat die bij lange na niet wordt bevredigd. En dan ligt een depressie al gauw op de loer. Als dierentuinarchitect voel ik mij daar schuldig over. Juist omdat ik mijzelf herken in jullie dadendrang en baldadigheid.
Misschien heeft het ook wel met ons verleden te maken. Allebei kwamen we beter uit de laatste ijstijd dan veel van onze tijdgenoten, Dankzij onze intelligentie wisten we ons aan te passen aan veranderende omstandigheden, terwijl velen het loodje legden vonden wij nieuwe manieren van bestaan, al dan niet over de ruggen van anderen (letterlijk; jullie plukten de de wol weg op de ruggen van de schapen en deden jullie tegoed aan het vet en bloed dat daaronder zat). Dat schept een band.
Graag zou ik jullie wat beter leren kennen want we staan weer voor grote veranderingen. Het weer wordt extremer, ons dieet verandert, net als onze geografische dichtheid en verspreiding. Onderling en met heel veel andere soorten zullen we opnieuw moeten leren samenleven. En om dat te oefenen zou ik met u willen beginnen.
Wat dacht u ervan om samen met mijn vrienden van de Zoo of the Future eens te gaan teambuilden? Een eerste oefening om ons te prepareren voor de verrassingen van het antropoceen? Ik dacht aan een mid-weekje Maasvlakte, dat is toch een beetje hoe de wereld er de komende tijd uit zal zien. We kunnen er gerust iets slopen en als we elkaar zat zijn zit je zo in Rotterdam of Shanghai.
Ik hoor het graag!
Vriendelijke groet,
Thijs
